Het telefoontje rinkelt… Goedemorgen, met Judica… Goedemorgen mevrouw Wondergem, hier de Nederlandse alarmcentrale… Het lijkt een slechte grap maar wat een gedoe. Gisteren voelde ik mij helemaal super met een prik blablasteroiden die ik van de dokter had gehad. We hadden voor vandaag zelfs een tochtje naar Ubud gepland. Was ik dan eindelijk beter? Gisteravond was de temperatuur alweer wat opgelopen maar vanmorgen wist ik het zeker; nog steeds ziek.
De bezorgde dr. André had gisteravond nog mijn moeder gebeld om te vragen hoe het ging. Hij was blij tehoren dat het goed ging maar zei alles nog in de gaten te houden. Wij hebben gisteren in wild enthousiasme plannen gemaakt om iets te doen want ik voelde me eindelijk beter. Vanmorgen na temperaturen geconcludeerd dat het dagtripje afgezegd kon worden en dat de dokter weer moest worden geconsulteerd.
Na het telefoontje met de dokter kwamen mama en Stephan langs bij ons ontbijt. We moesten naar het ziekenhuis, de dokter zou daar ook naartoe komen. Spullen inpakken voor een overnachting? Doe maar!
Nu lig ik in bed en is erover en weer al veel contact geweest. De chirurg alhier wil graag een biopt nemen, wat mij met een litteken laat zitten. Contact dus met NL of het wel echt nodig is. De verzekering komt tussendoor ook langs met twijfels over de dekking, hebben we wel een lang op reis module afgesloten? Michiel moet met het trage internet hier bewijsmateriaal vergaren om ze er in NL te overtuigen dat het allemaal echt geregeld is.
Ik lig in de meest luxe kamer die je je voor kunt stellen, heb een menu kaart voor lunch en avondeten en zelfs een bed naast me in de kamer (geen ziekenhuisbed maar een gewoon bed) waar Michiel misschien kan blijven slapen. Het was even leuk, maar mag ik nu gewoon weer naar huis? Iedereen hangt een beetje rond tot precies uitgelegd kan worden wat er verder met mij gebeurd. Engels wordt wel gesproken maar niet voldoende om ons alles echt duidelijk te maken. Als het goed is wordt er voorlopig nog even niet gesneden…
Toevoeging: nog steeds in het ziekenhuis. Er zijn net twee monsters van mijn lymfeklier genomen en het is geen TBC of kwaardaardige cellen. De patholoog zei dat het om een chronische ontsteking gaat. Dit kan zowel bacterieeel als viraal zijn, maar wat er nu gaat gebeuren; geen idee.
In ieder geval heb ik lekker gedoucht en wordt mijn eten zo op de kamer bezorgd. Verder zit ik luxe vanuit bed te kijken naar Discovery Channel (Michiel ligt naast me, vindt het geweldig). Als het een beetje meezit dus nog even geen repatriëring naar huis.
Michieldewit's Blog 