Een weekje thuis

Zaterdagochtend, er wordt een kopje thee voor me neergezet, klassieke muziek klinkt ergens vandaan en het ruikt allemaal heerlijk naar koffie. Ontbijt en het voelt als zondag.

Een week zijn we nu terug en er is al zoveel veranderd. Ik voel me alweer een stuk beter, de bulten zijn nog maar half zo groot. We hebben een auto gekocht, sollicitaties uitgezet en sinds gisteren bewoners van een appartement in Barneveld.

Nu nog verhuizen… we hebben een aantal kleine verhuismaatschappijen aangeschreven en we verhuizen waarschijnlijk woensdag maar liefst dinsdag. Al was er dan voor zover wij konden zien geen bedrijf dat ruimte had. “Nee mevrouw, dinsdag lukt niet, maar morgen kan wel.. schikt dat ook?”. Helaas was ons dat iets te kort dag.

Dinsdag kan mijn vader helpen… maar voor de woensdag hebben we nog niemand. Eigenlijk willen we de spullen in de opslag niet eens meer zien maar gewoon alles over hebben… we hebben wel iets meer over maar daarvoor vinden we de verhuizers toch te duur.

Mocht je nu dinsdag of woensdag niets te doen hebben… we hebben handen tekort maar het is doordeweeks dus we verwachten niets. Daarnaast hebben we iedereen zo vaak gevraagd dat het eigenlijk een beetje genant wordt. Dessalniettemin… mocht je willen helpen, wij zorgen voor koffie en koek en een goed humeur. Het is ook een uitgelezen kans om ons uit te horen en weer eens te zien want jullie hebben al gemerkt dat wij absurd druk zijn.

Over een weekje droom ik in mijn hoofd. Zitten we in een eigen appartementje met veel zooi. We kijken er naar uit.

Havenziek en huis je

Vandaag de grote dag, op naar de internist… Vanmorgen vroeg een afspraak en de co assistent nam mijn reisgeschiedenis met mij door. Ze was voortvarend en vriendelijk en gaf mij/ ons een goed gevoel. Er werd besloten eerst bloedtest te doen om vervolgens in de middag terug te komen om de uitslagen te bespreken. Telefoonnummer achtergelaten en gevraagd of we gebeld konden worden als de uitslagen er waren dan zouden we direct terug komen.

In de tussentijd zijn wij Dordrecht even ingeglipt voor een nodige knipbeurt bij onze favoriete kapster. Op zoek naar een overhemd voor Michiel maar daar ging de telefoon alweer. OF we terug konden komen naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen zat er in de wachtkamer een vrouw die helemaal opgezet was. De arme werd gek van de jeuk en zei constant dingen als ‘ik houd eht niet meer uit’ ik wordt gek van de jeuk’terwijl ze bijna letterlijk de haren uit het hoofd trok. Logisch dat zij uiteraard nog even voorging. De man die haar begeleidde keek wanhopig om zich heen,maar als je niet in het zelfde lichaam zit ben je toch echt machteloos.

Helaas duurde het wachten wat langer maar de interniste kwam om ons te zien. Ze gaf aan dat de bloedwaarden het idee gaven da ik herstelllende was van een infectie maar dat ze graag wilde weten wat het was. Daarnaast vertelde ze me dat de antibiotice die ik slik totaal niet effectief zijn als zij oraal worden ingenomen en dat ik daar per direct mee mocht stoppen. De volgende stap was een echo maken van de lymfeklieren. Fijn, iemand die je serieus neemt ook al ben je aan de beterende hand.

Over twee weken hebben we weer een afspraak en worden de uitslagen van de echo’s bekeken mocht er voor die tijd nog niets dringends op worden geconstateerd. De echo maken was wel raar. Ik ken zulke apparaten niet en de beelden die ik ervan ken zijn allemaal in combinatie met zwangerschap. Ik vroeg al of ze zou zeggen dat ik zwanger was maar aangezien ze mijn hals ging echo-en leek haar dat niet waarschijnlijk. Enfin, de arts vertelde dat ze vond dat er veel klieren zichtbaar waren en dat de lymfeklier (ook al is het nu nog maar een kwart van de maat) nog wel veel te groot was. Verder geen abcessen op mijn schildklier en andere rare zaken. Over twee weken terugkomen dus als er in de tussentijd niets veranderd. Anders direct een afspraak maken.

Ze weten dus eigenlijk nog steeds niet wat ik heb, wel dat malaria is uitgesloten maar dat had ik ook kunnen zeggen. De MRSA test is ook teruggekomen en deze was negatief, goed nieuws dus. Gelukkig ben ik aan de beterende hand maar ik ben flink geschrokken en hoop dat het niet terugkomt. Langzaam krijg ik weer wat meer energie maar eigenlijk is het meeste nog teveel… maar het is allemaal zo leuk dus doe ik het stiekem toch :).

Tussendoor ook nog goed nieuws. De afgelopen dagen zijn Michiel en ik non stop op zoek geweest naar een auto (check!) en woonruimte. We zijn vanaf morgen de trotse (maar arme) huurders van een mini appartement in Barneveld. Geen feestjes voorlopig want dat past gewoon niet.  Michiel heeft zelfs nog wat van de huurprijs af weten te snoepen en we betalen geen bemiddelingskosten aan een verhuurmakelaar omdat deze er niet is.

Ergens begin volgende week zullen we verhuismannen inschakelen om onze spullen van Den Bommel over te brengen naar Barneveld. Dan hebben we weer ons eigen plekje waar we de voordeur dicht kunnen gooien en een eigen thuis hebben. Heerlijk!!! De laatste plek waar dat was was op een tropisch eiland maar ik weet zeker dat dit appartement voordelen heeft ten opzicht van dat op Koh Tao.

Hoe gaat het met je?

Als de verbazing voorbij is dat we weer in Nederland zijn is het de vraag die we het meeste horen. Tja, wel goed, ik ga niet dood hoor. Het valt wel mee… En vervolgens moet ik mij voor mijn hoofd slaan, ik voel me dan wel niet zo slecht maar als het mee zou vallen zouden we niet terug zijn.

Enfin… het goede nieuws van vandaag is (tromgeroffel)… we hebben de auto opgehaald. Gisteren hebben we de auto gekocht na een proefrit van 200 meter. We hadden eigenlijk besloten het niet te doen omdat hij zo naar rechts trok. Ze zeiden het te kunnen verhelpen en stom genoeg hebben we verder niet meer rondgereden.  We konden hem ophalen en hij trok niet meer naar rechts, dat klopt. Verder rijdt hij wel echt goed… je hoort alleen als je langzaam rijdt de stuurbekrachtiging  een beetje tikken en als je hard door de bocht rijdt hoor je nog iets anders, maar verder is ie perfect.

Omdat wij geen auto bekenden zijn heb ik maar direct weer een wegenwacht afgesloten. Lijkt me wel zo handig als je weer eens ergens stilstaat. Voor de 1000 euro mogen we niet klagen over de auto, hij ziet er netjes uit en rijdt echt niet slecht.

Het verdere nieuws… ik durf het bijna niet te zeggen maar ben de hele dag al bijna koortsvrij. Zul je net zien, wordt ik beter voordat ik naar de dokter ga. Helaas blijven mijn klieren opgezwollen en wordt dat wel erger.

Michiel is vanmorgen ook nog even langs de huisarts geweest voor wat ontstekingen en nu antibiotica en huiddesinfestie rijker. Stelletje ziekenboeg, dat zijn we.

De rest van de middag zijn we bezig geweest vierkante ogen te krijgen van het zoeken naar huurwoningen, in Apeldoorn, Arnhem, Deventer, Zutphen en omstreken. We zijn er nog steeds niet uit wat wijsheid is; eerst een maandje een recreatiewoning zodat we een baan kunnen zoeken, direct een woonruimte waar we ons in kunnen schrijven en langer kunnen blijven maar dan met hoge bemiddelingskosten? Wat als we geen werk kunnen vinden? Het is erg frustrerend allemaal.

Morgen dan maar op weg naar Apeldoorn om langs te gaan bij een paar van die verhuurmakelaars. Kijken wat dat doet.  Gelukkig kunnen we wel in ons eigen bolide rondrijden.

Dokter dokter

Vandaag zijn we dan begonnen om in Nederland zorg te krijgen. Om kwart over 8 de afspraak bij de huisarts voor de MRSA test en een doorverwijzing. Bij aankomst bleek ik alleen geholpen te worden door de co-assistente. De MRSA test bleek helaas niet alleen een bloedmonstertje te zijn. Nee.. het waren drie wattenstaafje strijkjes die mijn neus, keel en perineum moesten langsgaan. Nadat dat gedaan was bleek het niet te zijn doorgekomen da tik een verwijsbrief nodig had.

Alle gegevens werden braaf in de computer ingeklopt en hier en daar werd er met de dokter overlegd (die ik overigens niet heb gezien).  Er werd gevoeld aan mijn klieren en geconcludeerd dat nu ook aan de andere kant mijn klieren beginnen op te zwellen. Vervolgens werd me verteld dat de MRSA test naar het lab zou worden gestuurd en dat zij contact op zouden nemen met een internist. Ze leggen dan uit wat de symptomen zijn en de internist besluit dan hoe dringend het is dat er een afspraak wordt gemaakt. Ofwel… dat kan nog gerust een week duren.

Ik voel me dan wel niet enorm ziek maar alles bij elkaar echt wel lamlendig en ik ben de situatie flink zat. Michiel wil dat ik geholpen word,t we zijn tenslotte niet voor niets terug gekomen. Conclusie, ik zat te huilen en Michiel werd boos. Allemaal erg frustrerend want het lost de situatie niet verder op.

De huisarts in Dordrecht leek via de mail al wat voortvarender. Een telefoontje naar de assistente zorgde voor de belofte om teruggebeld te worden. Michiel heeft haar de situatie uitgelegd en gevraagd wat we het beste kunnen doen want we worden gek van het zitten en wachten tot iemand een keertje naar me wil kijken. Zij raadde ons aan een afspraak te maken in het Havenziekenhuis. Dit ziekenhuis is in Nederland het meest gespecialiseerd in tropische ziektes en zolang we niet weten wat het is heb ik maar liever de meest brede diagnositsche mogelijkheid.  Enfin, we hebben daar een afspraak donderdag om 10 uur. Tot zover goed nieuws.

Uit beleefdheid en zodat ze niet meer moeite hoeven te doen hebben we de huisarts in Leusden nog gebeld. Michiel legde aan de assistente uit dat we een afspraak hadden in het Havenziekenhuis waarop de reactie was in de trant van… als de andere huisarts dat adviseert hoeven wij geen verwijsbrief meer te schrijven.De MRSA test is op zijn vroegst op donderdag klaar.

GRRRRR… nu moeten we dus alsnog ergens een verwijsbrief vandaan halen en hopen dat de test donderdag klaar is zodat ik naar het ziekenhuis kan en niet in quarantine in het ziekenhuis moet voor de afspraak of de afspraak moet verzetten.

Tussendoor zijn we nog naar ongeveer 10 autobedrijven geweest en was ik volledig uitgeput. Uiteindelijk hebben we een auto gekocht maar niet eens meer de kritische vragen gesteld die erbij horen. Ze gaan hem nog APK keuren en hij is ook uiterlijk donderdag klaar. Het is een Mazda 626 uit 1993. We zullen het wel zien…

Thuis

Na in totaal 30 uur te hebben gereisd zijn we dan toch aangekomen. Mijn vader, Stephan en Michiels moeder wachtten ons op. Het leek uiteraard uren te duren voordat de tassen er eindelijk waren, maar ook die zijn aangekomen. Naar buiten en eindelijk de familie weer in de armen kunnen vallen.Een kopje koffie op het vliegveld en hups de auto in.

Het is duidelijk, we zijn wer in Nederland, na 10 minuten te hebben gereden staan we in een fikse file en regent het. Aan de andere kant is een ‘westerse’ auto heerlijk comfortabel en konden we alles om ons heen met nieuwe ogen bekijken.  Thuis eerst een boterhammetje met kaas…. hmmm… heerlijk.

‘s Avonds is mijn zus nog langskomen. Ze had een klein overlevingspakket meegenomen; een fles wijn, drop, lekkere zonnatura thee, bugles, chocola en zelfs… make up. In Nederland zorgen we toch eits anders voor onszelf. De kleding die was meegenomen door mijn zus was dan ook super. Ik heb een heerlijk fleecevest, maar dat trek je eigenlijk in NL niet echt de straat op aan, hetzelfde geldt voor bergschoenen, afritsbroeken etc. Een paar bruine super gave Adidas gympies kwamen uit het overlevingspakket te voorschijn, een hersft en winterjas, nog een paar gympies en verder nog gewoon normale vestjes.

Om de jetlag weinig kans te geven hebben wij gisteren ons uiterste best gedaan tot 10 uur op te blijven. Door een enthousiaste Melanie ging dat ook een stuk makkelijker. Michiel had in het vliegtuig amper geslapen en sliep zodra hij het kussen raakte. Ik ook… denk ik.

Het is nu half acht ‘s ochtends en ik ben alweer een paar uur wakker. Voor mij heeft het niet zo goed gewerkt om je jetlag te vermijden maar het is nu in ieder geval licht buiten. Er staat een heerlijke kop 20 kruidenthee naast me en alles is stil. Waar we ook waren op onze reis, het is nergens zo stil geweest als in een buitenwijk op zondagochtend. Vandaag gaan we het internet afspeuren naar woonruimte en auto’s. Eigen vervoer staat met stip op 1, ik kan best veel maar als ik overal met de trein heen moet kom ik nergens. Morgen dan naar de huisarts voor de MRSA test en een doorverwijzing en hopelijk komt het zorgballetje dan snel aan het rollen. Mijn tweede lymfeklier is namelijk ook aan het groeien en mijn koorts is voor ‘s ochtends ongekend hoog.

Ook al was het niet de bedoeling om zo vroeg terug te komen, het is toch ook wel weer fijn om hier te zijn, alleen zijn de omstandigheden nogal rot. Geen idee wat ze met mij willen doen qua zorg en dat maakt andere plannen maken ook wat moeilijker, maar he, het leven is al zoveel makkelijker als je familie en vrienden om je heen hebt. Wij zijn weer thuis en ondanks al het gedoe voelt het toch ook een beetje als een warm bad.

Naar huis…

Een internetlounge naast de foodcourt op Changi Airport. We zijn alweer in Singapore. Het is snel gelopen gisteren.

De verzekering heeft besloten ons niet te repatrieren, maar wij gingen zeker wel naar huis. Gelukkig konden we tegen bijbetalen ons wereldreisticket aanpassen om zo alsnog via Londen naar Amsterdam te komen. Waarbij het ticket Londen Amsterdam de duurste trip was, maar goed. Over 5 uur vertrekt onze vlucht en zitten we 13 uur in limbo. Morgenochtend komen we heel vroeg aan op Heathrow en na daar dan nog 6 uur te hebben rondgehangen de laatste vlucht terug naar het vaste land… naar huis. Rond een uurtje of twee zijn we, na (op een dag na) 7 maanden weer terug in Nederland.

Ondertussen is al gekeken wat we in Nederland moeten doen voor verdere zorg. Het is weekend en dat maakt het allemaal weer wat ingewikkelder. Ik moet getest worden op MRSA en een verwijzing van de huisarts krijgen… wachten tot maandag dus.

Het is helemaal niet leuk om zo terug naar huis te komen. We hadden terug willen komen met goede moed en energie, klaar om iedereen op te zoeken en langs te komen. Vol verhalen en plannen. Verhalen hebben we genoeg maar het is onduidelijk hoe de komende weken eruitzien. Eerst maar eens een afspraak krijgen bij een specialist, beter worden en op zoek naar (al dan niet tijdelijke) woonruimte. Ziek zijn is een ding, logeren een ander… maar als je je niet goed voelt wil je het allerliefst een eigen voordeur hebben die je dicht kunt trekken. Kun je mensen ook makkelijker ontmoeten zonder dat je zelf de deur uitmoet.

Enfin, teleurgesteld, verdrietig, uitgeput en hongerig (heb een heerlijk broodje naast me maar krijg mijn mond niet ver genoeg open om een goede hap te kunnen nemen) stappen we zo op het vliegtuig. Een droom voorbij maar een toekomst voor ons.

Ik hoop dat we de komende tijd iedereen weer kunnen zien, want dat is wel het mooiste van thuiskomen. Familie en vrienden die we maanden hebben gemist en die met ons hebben meegeleefd weer in de armen kunnen sluiten. Wij hebben jullie ook gemist ondanks al onze wilde (en soms ook saaie) verhalen. Het goede nieuws dus, we komen naar huis en het voelt na al het reizen nu al als thuiskomen.

Zoals Michiel zei; het avontuur is nog niet voorbij, dat begint pas.

Ik denk dat we de komende dagen misschien stiekem de website nog gebruiken voor algemene updates aangezien we niet iederen constant kunnen bellen. Michiel heeft zijn mobiel nog in Enschede liggen (en ik mijn kleren, helaas) dus zijn wij beide het beste te bereiken op mijn mobiele nummer.

Onduidelijk onduidelijk

Gisteravond en vanmorgen weer naar het ziekenhuis voor een shot antibiotica. Vanmorgen zouden we dan het laatste gesprek met de arts hebben.

Michiel heeft lief uitgezocht dat we ons wereldreisticket tegen een hoog omboektarief kunnen gebruiken om terug te komen naar Nederland. Wij hebben morgen een ticket geboekt staan van hier naar Singapore en zouden daar dan 2 dagen moet wachten voordat we verder kunnen naar London en dan nog een ticket naar Nederland of Duitsland boeken.

De arts heeft geadviseerd mij te repatrieren maar de verzekeringsartsen in Nederland zien daar het nut niet van in en dan wordt er niets betaald. Als ik in het ziekenhuis was blijven liggen zou het als ‘erger’ervaren worden. Daar sta je dan met je goede gedrag. Overigens zijn de artsen en zusters hier ontzettend vriendelijk en behulpzaam en doen zij hun uiterste best goed voor me te zorgen.

Vanmorgen is er geconcludeerd dat de tweede lymfeklier aan mijn linkerkant (ik dacht dat je maar 1 had, maar het zijn er iig twee) nu ook begint op te zwellen. We hebben de artsen aangetoond dat ik koorts heb en vanmorgen uitgelegd hoe het zit met de verzekering.  Zij hebben daarop nogmaals een medisch rapport uitgebracht en dit ligt nu bij de verzekering.

De volgende stap in de behandeling is een bloedonderzoek (is al afgenomen) en daarna het chirurgisch verwijderen van een stuk van de klier om dit te onderzoeken. Afgezien van dat ik al helemaal niet wil dat er in mij gesneden wordt, wil ik dan liever dat dit in Nederland gebeurd door een arts die ik versta.

Mijn energie keldert langzaam en ik heb weinig hoop dat de verzekering ons nog komt helpen. Dat betekend dan een vlucht morgen, 2 dagen Singapore, vlucht naar Londen en nog een andere vlucht. Michiel moet de tassen regelen want ik kan niet tillen, en er moet een rolstoel want lange stukken lopen zit er ook niet in.

Ik hoop vandaag nog met beter nieuws te komen maar vrees dat het gewoon gedoe blijft. Stomme klier,stom ziek zijn, stom ziekenhuis, stomme verzekering, stomme vliegtuigen

Ziek en huis?

Ik zit weer lekker op het resort van mijn moeder. De uitslag van de patholoog gisteren heeft ervoor gezorgd dat de enige volgende stap is in mijn klier te gaan snijden en dat laat ik liever niet doen. In het ziekenhuis blijven had dan ook weinig nut, dus ik hoef alleen vanavond even langs voor een nieuw shot met antibiotica.

Er is gisteren door mijn vader in Nederland nog naar artsen gebeld en ook kennissen zijn geraadpleegd maar wat ik heb is toch echt niet bekend. Het is in ieder geval geen TBC en zijn ook geen kwaardaardige cellen (oftewel levensbedreigend is het niet) maar verder reizen zo is ook geen optie. Langzaam klinkt het woord repatriering steeds vaker.

Vanmiddag gaan we de verzekeringsarts nog een keer navragen en dan kijken wat de opties zijn.

De naald die ze gisteren in mijn lymfeklier hebben gezet zorgt er wel voor dat die klier nu nog meer pijn doet dan voorheen. Verder meten ze in het ziekenhuis de temperatuur consistent onder armen of in oor. Oftewel, in mijn medisch dossier staat niet dat ik lage koorts  heb. Erg vervelend want het hoort wel bij het ziektebeeld maar wordt niet meegenomen. Mijn eigen metingen met prive thermometer op plekken waar de zon niet schijnt geeft een ander beeld. Lage maar consistente koorts die niet wisselt.

Het is even afwachten wat de verzekering zegt en of we ons bestaande ticket op een of andere manier om kunnen boeken. Hopelijk lukt dat, wordt de reis wel langer en oncomfortabeler, maar dan hebben we de tickets in ieder geval nog gebruikt.

Voor diegene die ons erg missen, we zien elkaar misschien sneller weer dan verwacht (al balen wij natuurlijk stevig van deze wisseling van plannen). Gezondheid blijft belangrijker dan reizen en lol.

Bali, Balen

Het telefoontje rinkelt… Goedemorgen, met Judica… Goedemorgen mevrouw Wondergem, hier de Nederlandse alarmcentrale… Het lijkt een slechte grap maar wat een gedoe. Gisteren voelde ik mij helemaal super met een prik  blablasteroiden die ik van de dokter had gehad. We hadden voor vandaag zelfs een tochtje naar Ubud gepland. Was ik dan eindelijk beter? Gisteravond was de temperatuur alweer wat opgelopen maar vanmorgen wist ik het zeker; nog steeds ziek.

De bezorgde dr. André had gisteravond nog mijn moeder gebeld om te vragen hoe het ging. Hij was blij tehoren dat het goed ging maar zei alles nog in de gaten te houden. Wij hebben gisteren in wild enthousiasme plannen gemaakt om iets te doen want ik voelde me eindelijk beter. Vanmorgen na temperaturen geconcludeerd dat het dagtripje afgezegd kon worden en dat de dokter weer moest worden geconsulteerd.

Na het telefoontje met de dokter kwamen mama en Stephan langs bij ons ontbijt. We moesten naar het ziekenhuis, de dokter zou daar ook naartoe komen. Spullen inpakken voor een overnachting? Doe maar!

Nu lig ik in bed en is erover en weer al veel contact geweest. De chirurg alhier wil graag een biopt nemen, wat mij met een litteken laat zitten. Contact dus met NL of het wel echt nodig is. De verzekering komt tussendoor ook langs met twijfels over de dekking, hebben we wel een lang op reis module afgesloten? Michiel moet met het trage internet hier bewijsmateriaal vergaren om ze er in NL te overtuigen dat het allemaal echt geregeld is.

Ik lig in de meest luxe kamer die je je voor kunt stellen, heb een menu kaart voor lunch en avondeten en zelfs een bed naast me in de kamer (geen ziekenhuisbed maar een gewoon bed) waar Michiel misschien kan blijven slapen. Het was even leuk, maar mag ik nu gewoon weer naar huis? Iedereen hangt een beetje rond tot precies uitgelegd kan worden wat er verder met mij gebeurd. Engels wordt wel gesproken maar niet voldoende om ons alles echt duidelijk te maken. Als het goed is wordt er voorlopig nog even niet gesneden…

Toevoeging: nog steeds in het ziekenhuis. Er zijn net twee monsters van mijn lymfeklier genomen en het is geen TBC of kwaardaardige cellen. De patholoog zei dat het om een chronische ontsteking gaat. Dit kan zowel bacterieeel als viraal zijn, maar wat er nu gaat gebeuren; geen idee.

In ieder geval heb ik lekker gedoucht en wordt mijn eten zo op de kamer bezorgd. Verder zit ik luxe vanuit bed te kijken naar Discovery Channel (Michiel ligt naast me, vindt het geweldig). Als het een beetje meezit dus nog even geen repatriëring naar huis.

Still alive

Ons brave berichten ritme is bruut doorbroken… we hebben niet zoveel op de website gezet. Wat voor nieuws is er? Ik heb een streptokokken infectie (a typisch, geen last van mijn keel) en slik sinds gisteren aan antibioticakuur op basis van penniciline. Het effect is nog niet echt te merken, ik heb meer energie maar mijn koorts blijft hoog.

Vandaag kwam onze vriend Ed (de duikinstructeur van Koh Tao) aan. We hebben hem opgehaald van het vliegveld. Voor mij voelde het alsof ik de eerste keer naar buiten mocht. Nadat hij zich had gesetteled in het door Michiel gereserveerde guesthouse hebben we lekker gelunched. Gisteren hebben we een restaurantje ontdekt met ontzettend lekker eten en voor een heerlijke prijs. De lunch (met guacemole) was geweldig en mijn eetlust keert dan ook steeds meer terug. Het was super om Ed weer terug te zien aangezien we door een visa run met vertraging geen echt afscheid hebben kunnen nemen op Koh Tao.

Lekker bijgekletst en geroddeld over de ontwikkelingen in de duikschool (hij is er ook soort van uitgekickt, nu werkt er niemand meer die de ellende periode heeft meegemaakt). Hij is op Bali voor vakantie, wat duiken en eventueel kijken of er hier ook werk is voor hem als instructeur. Heerlijk om weer even over duiken en alle bijbehorende dingen te kunnen kletsen net als vanouds.

Vanavond zijn we bij hetzelfde restaurantje met zijn vijfen uit eten geweest. De indonesische keuken voelt erg vertrouwd. Kroepoek, lumpia, sambal; allemaal dingen die we kennen. De ‘rijsttafel’ die mijn moeder had was subliem en ook de gado gado was voor zover ik begreep niet te versmaden.

We zijn nog wat blijven hangen met Ed maar om tien uur wordt het tijd om naar bed te gaan. Hopelijk zien we Ed morgen, nog beter zou het zijn als we samen met hem kunnen duiken bij een van de mooiste scheepswrakken. De plannen zijn nog steeds niet zeker aangezien ik koortsvrij moet zijn maar de omstandigheden worden beter. We hebben eindelijk een duikschool gevonden waar ik de DSD (ontdekkingsduik) met Stephan mag doen en waar je vanaf de kust duikt.

Kortom; plannen genoeg… nu dat stomme lichaam nog even meekrijgen (al voel ik me echt niet ziek). Hey ho, let’s go!